Het opvoeden van je peuter of kleuter, aan de ene kant heeft het zijn prachtige momenten, zoals ze nog helemaal in hun fantasie kunnen opgaan of dat ze de wereld nog echt aan het ontdekken zijn, maar het kan ook gewoon ronduit vermoeiend zijn…..driftbuien, huilbuien, een kind dat aan je been hangt of niet meewerkt, precies als jij haast hebt.
Maar zelfs zonder driftbuien of zeurende kinderen om je heen, maken we als ouder zijnde, opvoeden soms nog moeilijk voor onszelf, doordat we alles perfect willen doen. En niet alleen willen we alles perfect doen voor onze kinderen, denk bijvoorbeeld aan het perfecte verjaardagsfeestje, het perfect uitgebalanceerde eten vol vitamientjes (wat ze dan vervolgens toch vaak niet eten), de perfecte outfit. Vaak doen we dit zonder dat we er bij stilstaan omdat we denken dat het zo hoort.
Maar ook voor onszelf leggen we de lat hoog. Willen we afvallen, maar nemen we dan dieet X of dieet Y, willen we een keer ontspannen, lezen we dan een boek of gaan we Netflixen? (En de grootste uitdaging komt dan pas, want welke film of serie ga je kiezen, kan je zo al een avond kosten :-)).
Maar waarom zit het eigenlijk zo in ons systeem dat het perfect moet? En voor wie doen we dat eigenlijk? Doen we het voor onszelf, onze kinderen, onze omgeving, omdat we het simpelweg zo geleerd hebben of om te kunnen shinen op social media? Sta je daar wel eens bij stil?
Heel eerlijk, ik kon er ontzettend moe van worden van dat perfectionisme, in combinatie met het gevoel dat je het toch nooit goed doet. Dat er zoveel moet, dat je niet meer wat er nu eigenlijk goed is. Want moet je je kind nu wel of niet laten huilen, moet je hem nu wel of niet naar zijn kamer sturen als hij stout is geweest? Moet je nu wel of niet meer met het vliegtuig op vakantie (want niet goed voor het milieu, aan de andere kant wel lekker als je naar de zon kan), help je wel of niet mee op school….
De keuze is reuze en als je niet oplet kun je bedolven worden onder keuzestress en perfectionisme, waardoor je jezelf vaak alleen maar slechter gaat voelen en in een neerwaartse spiraal kan terechtkomen.
Dus als je het mij vraagt, luister eens wat vaker naar je gevoel. Zet eens op een rijtje wat voor jou echt belangrijk is en hou daarbij in je achterhoofd dat je het toch nooit goed kan doen voor iedereen. En dat perfect eigenlijk niet bestaat.
Want laten we eerlijk zijn, alles perfect willen doen, kost gewoon meer energie dan dat het oplevert. Je kunt dat hele verjaardagsfeestje nog zo perfect willen plannen, met kinderen loopt het toch nooit helemaal zoals je dacht. En door de teleurstelling die dat oplevert, zadelen we onszelf vaak met een rotgevoel en stressgevoelens op.
En hoeveel beter zou jij jezelf voelen als je weet dat niet alles perfect moet. Al gaat je kind met een vlek op haar broek naar school, al ben je een keer leidsterdag vergeten, hoe zou het voor je zijn als je dat kan accepteren, er van kan leren voor de volgende keer en weer door kan gaan met je leven? In plaats van jezelf er rot over voelen?
En wat voor signaal geef je naar je kind af? Dat het oké is om fouten te maken en dat je van fouten kan leren. En doordat jij jezelf niet naar beneden praat, voel je je een stuk vrolijker en minder gestrest. En is dat ook niet wat we onze kinderen willen meegeven? Dus eigenlijk is het een win-winsituatie, jij voelt je beter en dit straalt ook af naar je kind en de relatie met je kind.
Als je dit nu ook wel ziet zitten en hier hulp bij kan gebruiken, weet dan dat je het niet alleen hoeft te doen. Dit en nog veel meer, zit verpakt in mijn coachingstraject. Als je hier meer over wil weten of benieuwd bent geworden, kijk dan eens hier.
