Over voelen en gevoelens

Laatst vond ik mijn aantekeningen terug van de allereerste (officiële) coachingsessie die ik ooit zelf had.
Op de eerste bladzijde van mijn aantekeningenboek stond:

‘Verbinding maken met je gevoel. Onderbuikgevoel wordt nu onbewust  onderdrukt en weggeduwd. Als je een gevoel warneemt, sta het gewoon toe zonder te analyseren.’

Op papier klinkt het ontzettend makkelijk.
En ik kan in theorie ook echt begrijpen dat het goed voor je is.
Maar hoe doe je dat nou eigenlijk? Luisteren naar je lijf? Luisteren naar je onderbuikgevoel? Er is geen knopje dat je aan en uit kan zetten. Of een plek waar je naar kunt wijzen.

En dan heb je ook nog verschillende soorten voelen.
Bij mij was de eerste stap van uit mijn hoofd gaan en weer gaan voelen, het toelaten van emoties.
Dat er emoties mogen zijn en dat je ze mag uiten. Ook in het bijzijn van je kinderen. MIjn kinderen vond het best wel gek dat toen ze mij in het begin zagen huilen. En het is echt niet dat ik de hele dag een potje zit te huilen nu 🙂
Maar ze hadden het mij nog niet vaak zien doen. Meestal trok ik me dan terug.
Maar nu weet ik dat het oké is voor mijn kinderen om te zien dat ik verdriet heb. Dat ik hen op die manier ook kan leren hoe ze met verdriet om kunnen gaan (en dat geldt natuurlijk voor elke emotie).
Het is wel fijn voor je kind, als je huilt, dat je je kind uitlegt wat er aan de hand is. En dan hoef je niet in detail te gaan, maar je mag gewoon vertellen dat je verdrietig bent. Dat het niets met hen te maken heeft en dat je heel veel van ze houdt. 
Huilen lucht op tenslotte op (net als een lachbui trouwens).

Maar er is nog een andere manier van voelen. En dat is echt je onderbuikgevoel, soms ook voelsprieten genoemd of intuïtie. Over intuïtie las ik in mijn vakantie een mooie omschrijving in het boek ‘de ontembare vrouw’ van Clarissa Pinkola Estés:

“Ze is als een wijze oude vrouw die altijd bij je is. Die je precies vertelt wat er aan de hand is, precies vertelt of je linksaf of rechtsaf moet gaan”

En het is zo mooi als je daarop kan vertrouwen. Maar het heeft bij mij ook nog jaren geduurd voor ik op dat gebied stappen heb gezet. En ik leer hier nog elke dag over. Om te vertrouwen op mijn gevoel.
Weten dat het goed is, voor dat stemmetje in mijn hoofd er weer van alles van vindt (want die volgt bij mij meteen).

En dat probeer ik ook mijn kinderen mee te geven. Om te voelen en zo te leren vertrouwen op je lijf en op je gevoel.

Wil je daar met je kind ook mee aan de slag? Een eerste stap die je kunt zetten is door bijvoorbeeld aan je kind te vragen als ze boos, bang of verdrietig zijn, waar ze die emotie in hun lijf voelen. Het is helemaal oké dat die emotie er is, maar door naar je lijf te gaan kijken, ga je ook uit je hoofd en beweeg je weg van alle gedachten die er zijn.