Vandaag ga ik een geheim met je delen, namelijk dat de inspiratie voor mijn wekelijkse blogberichten vaak gewoon komen uit wat ik om me heen hoor. Wat ouders tegen hun kinderen zeggen en omgekeerd.
En nu ben ik me echt wel bewust dat alle ouders hun best doen, dus ook dit blog is helemaal niet bedoeld om sommige ouders in een kwaad daglicht te stellen. Integendeel zelfs, ik hoor soms ouders tegen hun kind praten (bijna uit frustratie) en dan zou ik ze zo graag helpen om het allemaal wat relaxter, meer ontspannen en leuker te maken. Er is niemand die een handleiding bij zijn kind krijgt als het geboren wordt, maar weinig ouders doen een cursus voor ze een kind krijgen, dus het is niet gek dat je soms ook maar wat doet. Heel eerlijk, ik heb ook wel eens boven de wieg van onze dochter gestaan en tegen haar gezegd dat ik het ook even niet meer weet. Ik had alles volgens het boekje gedaan (dacht ik) en toch lag ze al een hele tijd onophoudelijk te huilen.
Maar even terug naar die ouders die ik zo graag wil helpen als ik ze om me heen hoor of zie. Die ouders die gefrustreerd hun huilende peuter meetrekken naar school omdat de oudste anders te laat komt. Of die moeder met wallen onder haar ogen omdat ze zo druk is met zorgen voor haar kinderen, dat ze zichzelf daar helemaal bij vergeet.
Helaas weet ik ook uit ervaring, niet iedereen staat er voor open om gecoacht te worden tot de moeder die je eigenlijk diep van binnen al bent, maar vaak ondergesneeuwd is door de hectiek van alledag. Tot de moeder die haar kind kan helpen om ook zichzelf te mogen zijn, zich te mogen ontwikkelen en verder te groeien. En daarbij zelf ook lekker in haar vel zit.
Gelukkig hoef ik daar tegen jou niet uitgebreid op in te gaan, het feit dat je dit blog leest zegt me dat je al een stap in je juiste richting zet om wel die moeder te willen worden.
Het zijn maar woorden
Natuurlijk zijn het maar woorden die zo’n ouder tegen een kind zegt. En is de uitdrukking niet ‘woorden doen geen pijn’? Maar weten we eigenlijk zelf niet beter? Zo hoorde ik op het strand een vader tegen zijn kleuter zeggen: ‘Als je je nu niet gedraagt, laten we je volgende keer achter in het vakantiehuisje.’ En ik snap de frustratie van die vader. Je bent op vakantie, je hebt het hele jaar hard gewerkt en je wil gewoon een kleuter die even meewerkt zodat jij ook kan ontspannen. Maar zou je kleuter zich beter gaan voelen als je zegt dat hij vervelend is, niet goed genoeg en dat hij de volgende keer niet mee mag. Dat hij helemaal alleen achtergelaten wordt als hij niet precies doet wat zijn ouders zeggen?
Of zou je als ouder ook niet liever hebben dat je kind luistert omdat hij dat zelf wil, of misschien kun je als ouder zijnde toch wel leven met het feit met wat je kind net deed zonder hem te berispen. Hoor je zelf ook liever niet wat je goed doet, in plaats van wat je fout doet?
Nog zo’n dooddoener
Persoonlijk hou ik niet zo van het woord ‘anders’ (behalve misschien in ‘aardappel anders’, wat wel lekker is om te eten). Ik ben namelijk nog geen ouder tegengekomen die dit woord in een zin op een positieve manier gebruikte. Het zou wel leuk zijn als iemand dit een keer lukte (dus mocht jij het kunnen, dan hoor ik het graag).
Maar helaas gebruiken we ‘anders’ vaak om een zin te verpakken in een dreigement: ‘Hang je je jas op, anders krijg je straks geen toetje’ (Terwijl een verantwoord toetje gewoon onderdeel is van het avondeten en je het toetje op deze manier alleen maar specialer maakt dan nodig, maar dat is wellicht materiaal voor een ander blog :-)) Of ‘ga je nu je pyjama aandoen, anders lees ik straks geen verhaaltje voor’ (terwijl lezen en voorgelezen worden zo belangrijk is voor de ontwikkeling van je kind, maar wellicht ook nog voer voor een ander blog).
En wat ik dan vaak ook nog zie gebeuren, is dat het dreigement uiteindelijk helemaal niet uitgevoerd wordt (de kinderen krijgen wel een toetje en het verhaaltje wordt wel voorgelezen), waardoor het ook nog alle kracht verliest die het mogelijk had.
Er bestaan leukere manieren
Ja, echt, er zijn leukere manieren om je kind mee te laten werken. Die niet alleen leuker zijn voor je kind, maar ook voor jou omdat ze je een hoop frustratie besparen. Maak er bijvoorbeeld een spelletje van. Doe een wedstrijd wie die jas het eerste aan de kapstok heeft gehangen. Probeer die pyjama bij een popje aan te doen, maar dan helemaal verkeerd, zodat je kind kan laten zien hoe het wel hoort.
Of heb begrip voor de situatie van je kind, dat helpt vaak ook al zoveel. Als je kind zijn pyjama niet wil aandoen, kun je ook zeggen dat je best begrijpt dat je kind laat op wil blijven en nog veel wil spelen en als ze later groot is, dat ze dan vast zo laat op gaat blijven als ze zelf wil. Maar dat het nu echt bedtijd is. Je kind voelt zich dan al een stuk beter begrepen, waardoor het beter geneigd is om mee te werken. Kinderen willen van nature namelijk echt wel naar hun ouders luisteren, maar ze hebben soms (of misschien wel vaak) andere prioriteiten dan wij.
Natuurlijk zijn er nog veel meer manieren om de band met je kind beter te laten worden, waardoor jullie elkaar beter begrijpen. Natuurlijk zijn er nog veel manier manieren waarop je een boodschap naar je kind kan overbrengen op een positieve manier. Waar niet alleen jij blij van wordt, maar ook je kind. Dit staat centraal in mijn coachings -en trainingstrajecten. Ben je hier benieuwd naar? Kijk dan ook eens hier.
